اثربخشی گروه‌درمانی شناختی-رفتاری بر باز بودن به تجربه و ارتقای کیفیت روابط بین فردی

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه­درمانی شناختی-رفتاری بر باز بودن به تجربه و ارتقای کیفیت روابط بین فردی بود. روش­کار: جامعه این پژوهش بالینی شامل کلیه افرادی بود که به سه مرکز روان­شناسی با مجوز رسمی در سال 1394 در شهر تهران مراجعه کرده بودند. از این میان برای گزینش به طور تصادفی 20 نفر انتخاب وپس از سرندسازی در دو گروه قرار گرفتند. از هر دو گروه پیش­آزمون به عمل آمد و گروه شناختی-رفتاری درمان با رویکرد شناختی-رفتاری در 12 جلسه و در گروه شاهد، مداخله صورت نگرفت و در پایان برای هر دو گروه پس­آزمون اجرا شد. ابزار مورد استفاده، پرسش­نامه پنج عاملی شخصیت مک­کرا و کاستا (NEO PI-R) و پرسش­نامه  QRI(کیفیت روابط بین فردی) پیرس بود. داده­ها با روش تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته­ها: نتایج نشان داد گروه درمانی شناختی-رفتاری اثر معنی­داری بر بازبودن به تجربه و ارتقای کیفیت روابط بین فردی دارد (05/0>P). نتیجه­گیری: بنا بر نتایج به نظر می­رسد گروه درمانی شناختی-رفتاری می­تواند بر بازبودن به تجربه و ارتقای کیفیت روابط بین فردی موثر باشد.